Eάν δυσκολεύεστε να ακούσετε τα ηχητικά μηνύματα και τα καμπανάκια συναγερμού που σας στέλνω από τη Ρίγα, είναι επειδή κάνει πολύ θόρυβο ο Εργκίν Αταμάν. Στις ώρες που προηγούνται του αυριανού, ιστορικής σημασίας για την Εθνική μας και ακόμα περισσότερο για τη δική τους, ημιτελικού, ο προπονητής της Εθνικής Τουρκίας μας τρέλανε στα παινέματα αλλά και στις εγκεφαλικές ντρίμπλες. Στα «mind games», όπως τα λένε στην πραγματική πατρίδα του Σέιν Λάρκιν.
Ο Αταμάν χαρακτήρισε την ελληνική ομάδα «κορυφαία σε όλο το Eurobasket», τόνισε ότι η Ελλάδα «είναι ο τελευταίος αντίπαλος που θα ήθελε οποιοσδήποτε προπονητής να αντιμετωπίσει σε έναν ημιτελικό», έστειλε χαιρετισμούς «στους πέντε παίκτες μου από τον Παναθηναϊκό», επιδαψίλευσε επαίνους στον Βασίλη Σπανούλη («βλέπω ότι με αντιγράφει σε θέμα τακτικής, είναι καλός μαθητής») και φυσικά παραπονέθηκε για τη διαιτησία: «Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο κάνει συνεχώς επιθετικά φάουλ έτσι όπως ορμάει στη ρακέτα, αλλά οι διαιτητές δεν σφυρίζουν τίποτε». Άλλα αντ’ άλλα, της Παρασκευής το γάλα.
Τις εθνικοπατριωτικές κορώνες ευτυχώς τις απέφυγε o Aταμάν, αλλά οι ώρες μέχρι τον αυριανό ημιτελικό (που θα ξεκινήσει στις 9 μμ επειδή έτσι το θέλησαν οι τηλεοράσεις) είναι πολλές, οπότε υπάρχει άπλετος χρόνος για να βγουν στο παλκοσένικο ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο Δράμαλης και ο Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ.
Για να μείνουμε στο μπάσκετ και να αφήσουμε εκτός κάδρου την επανάσταση του ’21, οι Τούρκοι δεν έχουν κερδίσει ποτέ μετάλλιο σε διοργάνωση που έγινε έξω από την πατρίδα τους. Τα ασημένια στο Ευρωμπάσκετ του 2001 και στο Παγκόσμιο του 2010 (αμφότερα στην Κωνσταντινούπολη) οι ουδέτεροι δεν τα πολυμετράνε, διότι συνοδεύτηκαν από όργιο εύνοιας και σωβινισμού.
«Όπως και το δικό μας ‘87», θα προσθέσει ο κακεντρεχής. Μόνο που εμείς πήραμε μετάλλιο και το 1989 στο Ζάγκρεμπ (ασημένιο, με τον θρίαμβο επί του Σαμπόνις στον ημιτελικό) και το 2005 στο Βελιγράδι (το δεύτερο χρυσό) και το 2006 στην Ιαπωνία (με την εποποιία απέναντι στους Αμερικανούς) και το 2009 στην Πολωνία (με κομβικές απουσίες και προπονητή τον Γιόνας Καζλάουσκας).
Ο Σπανούλης ήταν παίκτης κλειδί από τον πάγκο το ’05, σούπερ σκόρερ που ετοιμαζόταν για το ΝΒΑ το ’06, αδιαφιλονίκητος ηγέτης μίας αποδεκατισμένης ομάδας το ’09, προπονητής φέτος που ίσως τα μετάλλια της «επίσημης αγαπημένης» να γίνουν έξι. «Εμένα δεν με ενδιαφέρει να πειράξω το μυαλό κανενός», είπε όταν ρωτήθηκε για τη φλυαρία του Αταμάν. «Με ενδιαφέρει μόνο η πραγματικότητα».
Περιττό να πω, ότι η Εθνική προετοιμάζεται για να αντιμετωπίσει την Τουρκία πλήρη, με τον Τσέντι Όσμαν καμαρωτό στη βασική πεντάδα της. «Εάν ο αγώνας ήταν να γίνει Τετάρτη ή Πέμπτη, δεν θα έπαιζε. Ούτε σκοπεύω να τον χρησιμοποιήσω εάν δεν νιώθει απόλυτα έτοιμος. Ο τραυματισμός του είναι αρκετά σοβαρός», είπε ο Αταμάν.
Ο άσος του Παναθηναϊκού χτύπησε και αποχώρησε υποβασταζόμενος στον προημιτελικό με την Πολωνία, αλλά επέστρεψε γρήγορα από το ιατρείο και μάλιστα ξαναμπήκε στο ματς (το οποίο είχε ουσιαστικά κριθεί) και έπαιξε στο τελευταίο τρίλεπτο. Τι σόι «σοβαρός τραυματισμός» είναι αυτός; Ο Αταμάν ισχυρίζεται ότι το πόδι του Όσμαν φούσκωσε τη νύχτα που ακολούθησε τον αγώνα. Όπως και τα μυαλά των παικτών του μετά από εκείνη τη νίκη επί των Σέρβων.
«Αυτός ο ημιτελικός είναι το μεγαλύτερο ματς της καριέρας μου», μου είπε πριν από λίγο ο Κώστας Σλούκας, με την ξέχειλη τροπαιοθήκη. «Το περίμενα όλη μου τη ζωή». Το ίδιο ισχύει για τον έτερο 35άρη Κώστα Παπανικολάου. Οι δύο αρχηγοί της ομάδας έχουν χείλη ξερά από τη δίψα και παρασύρουν με το πάθος τους όλα τα νεούδια, μαζί και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο που θα έδινε τα μισά του έπαθλα (αν όχι για όλα) για μία μεγάλη διάκριση με την Εθνική Ελλάδας.
Για τον Θανάσαρο, που κλαίει από συγκίνηση κάθε φορά που φοράει τη φανέλα με το εθνόσημο, δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Εάν από κάποιο θαύμα η Εθνική μας πετύχει άλλες δύο νίκες και κατακτήσει το τρόπαιο εδώ στη Ρίγα, νομίζω ότι πάνω στο βάθρο θα δούμε πράγματα που δεν έχουμε ξαναδεί.