Γράφει ο
Σπυρίδων Γ. Βαλλίδης
Αντιστράτηγος ε.α.
Πρόθεση μου με το παρόν άρθρο είναι να καταδείξω, 24 χρόνια μετά την είσοδο μας στην ΟΝΕ, τη δυσμενή εξέλιξη για την Ελλάδα των συσχετισμών ισχύος στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή ενδιαφέροντος, αποτέλεσμα κατά τη γνώμη μου του τέλους των ιστορικών ηγετών και του περάσματος σε μια μικρό πολιτική αντίληψη διακυβέρνησης, μη συμβατής με την απαίτηση για μια Ελλάδα σύγχρονη, ισχυρή και ικανή να διαχειριστεί τις προκλήσεις του 21ου αιώνα.
Με τον εξ ανατολών γείτονα να διατείνεται ότι, ο παρών αιώνας είναι ο αιώνας της Τουρκίας, και τις παγκόσμιες ισορροπίες σε διαρκή αναδιάταξη, ποίο άραγε το επίπεδο αλλά και το διακυβευμα της πολιτικής αντιπαράθεσης στη χώρα; Τύπος, ραδιοτηλεόραση και διαδίκτυο εξαντλούν τη θεματολογία τους σε πολιτικές συζητήσεις, που εστιάζονται στα ελασσωνα, με πολύωρες αναφορές στις εσωκομματικές έριδες, δίκην πολιτικού κουτσομπολιού, όπου ελάχιστα αναδεικνύεται το μείζον, ποιο πρέπει να είναι δηλαδή το νέο εθνικό πρόταγμα και όραμα για την Ελλάδα και τους Έλληνες του 21ου αιώνα.
Δεν είμαι απαισιόδοξος, ούτε μηδενιστής. Δέχομαι ότι ο λαός μας αγωνίσθηκε και αγωνίζεται σκληρά για την προκοπή του και το μέλλον των παιδιών του. Αυτός ο λαός που μεγαλούργησε, όταν είχε άξιες ηγεσίες, πατριωτικό αίσθημα – μεγάλος ο ρόλος των δασκάλων μας- και το όραμα να υπερβεί τη σκληρή του καθημερινότητα , ασύγκριτα πιο σκληρή απ’ ότι σήμερα, για να είμαστε σήμερα ελεύθεροι.
Όμως, τα τραγικά αποτελέσματα της πολιτικής – μικροκομματικής διαχείρισης από όλες ανεξαιρέτως τις πολιτικές παρατάξεις, δεν είναι μόνο τα μνημόνια και η συνεπαγόμενη δραματική πτωχό ποίηση της κοινωνίας. Ξαναπεράσαμε άλλωστε και φτώχεια και πολέμους, αλλά σταθήκαμε στα πόδια μας, γίναμε ξανά ισχυροί, και μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας.
Ζούμε σε μια πατρίδα και είμαστε ένας λαός, που στο διάβα της ιστορίας του έμαθε να πέφτει και να σηκώνεται, να χτίζει εκεί όπου ορθώνονται ερείπια, να μεγαλουργεί. Αυτή ήταν και είναι η παρακαταθήκη που άφησαν οι πρόγονοι μας στο DNA μας. Όμως αυτή η παρακαταθήκη δυστυχώς εξαντλείται. Καθώς την περασμένη δεκαετία ο ανθός της νεολαίας μας υποχρεώθηκε να μεταναστεύσει, ο παραγόμενος πλούτος στη χώρα συρρικνώθηκε με Ρυθμό που είχαμε να δούμε από τον πόλεμο και οι νέοι μας διστάζουν να δημιουργήσουν οικογένεια, οι συνθήκες δεν είναι πλέον ευοίωνες. Συνάμα , για πρώτη φορά μετά τον Β’ ΠΠ, οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας υποχρεώθηκαν τόσο σε σημαντικές λειτουργικές περικοπές, όσο και σε μια πρωτοφανή για τα δεδομένα της πατρίδας εξοπλιστική απραξία, μη συμβατά με την εύρυθμη λειτουργία τους, με αποτέλεσμα να υφίσταται σήμερα και παρά τα υλοποιουμενα προγράμματα Α/Φ και Φ/Τ, εξοπλιστικό κενό άνω των 20 δισ €.
Αν δούμε την εξέλιξη των δύο κύριων συντελεστών ισχύος ενός κράτους, του πλούτου όπως αποτυπώνεται στο ΑΕΠ και του πληθυσμού του, όπως αυτοί διαμορφώθηκαν την περίοδο 2000-2022 για τη χώρα μας, σε σύγκριση με τους αντίστοιχους της Τουρκίας και του Ισραήλ, αλλά και με αυτούς της αδελφής Κύπρου, καίτοι κατεχόμενης και διαιρεμένης, θα διαπιστώσουμε τα εξής:
ΕΛΛΑΣ,
ΑΕΠ 2000: 130,5 δισ $.
ΑΕΠ 2022: 217,5 δισ €$,
Αύξηση 50%
Πληθυσμός 2000: 10.810.000
Πληθυσμός 2022: 10.430.000
Μείωση 4%
ΤΟΥΡΚΙΑ
ΑΕΠ 2000: 274,3 δισ $
ΑΕΠ 2022: 970,1 δισ $
Αύξηση 365 %
Πληθυσμός 2000: 64.110.000
Πληθυσμός 2022: 84.800.000
Αύξηση 30%
ΙΣΡΑΗΛ
ΑΕΠ 2000: 136,5 δισ $
ΑΕΠ 2022: 525, 0 δισ $
Αύξηση 390%
Πληθυσμός 2000: 6.439.000
Πληθυσμός 2022: 9.558.000
Αύξηση 48%
ΚΥΠΡΟΣ
ΑΕΠ 2000: 9,0 δισ $
ΑΕΠ 2022: 26,7 δισ $
Αύξηση 290%
Πληθυσμός 2000: 760.000
Πληθυσμός 2022: 920.000
Αύξηση 25 %
Από τα παραπάνω στοιχεία προκύπτει ότι, την 20ετια 2000-2022 η Ελλάδα, μέλος της ΟΝΕ, όχι μόνο μειώθηκε πληθυσμιακά, αλλά και υπαναπτύχθηκε, καθώς η αύξηση του ΑΕΠ μόνο κατά 50% σε μια τόσο μεγάλη χρονική περίοδο ισοδυναμεί στην πραγματικότητα με υπανάπτυξη. Αναλύοντας περαιτέρω τα στοιχεία προκύπτει ότι:
1. Η μονίμως, σύμφωνα με τα ελληνικά ΜΜΕ, πτωχευμένη Τουρκία αύξησε την οικονομική της ισχύ με Ρυθμό σχεδόν 7 φορές περισσότερο από την Ελλάδα, ενώ με το Ρυθμό πληθυσμιακής αύξησης που έχει θα έχει προσεγγίσει το 2050 τα 100.000.000 πληθυσμού.
2. Το Ισραήλ, μια χώρα με την έκταση της Πελοποννήσου και της Στερεάς, που το 2000 δεν ξεπερνούσε την Ελλάδα σε οικονομική ισχύ και υστερούσε σε πληθυσμό κατά 50%, έχει σχεδόν τετραπλασιασει την οικονομία του, τρέχοντας 8 φορές πιο γρήγορα από εμάς, ενώ ο πληθυσμός του σύντομα θα ξεπεράσει το δικό μας.
3. Όσο για την Κύπρο τα στοιχεία μιλούν μόνα τους, καθώς αναπτύχθηκε 6 φορές πιο γρήγορα από εμάς ενώ ο πληθυσμός της, ευτυχώς για τον ελληνισμό, αυξήθηκε κατά 25%.
Τα αίτια της ελληνικής υπανάπτυξης είναι πολλά και δεν είναι δυνατόν να αναλυθούν στο παρόν άρθρο, όμως κάποιες αλήθειες δεν κρύβονται όσο και να μας στεναχωρούν. Εάν θέλουμε πραγματικά να έχουμε ως Έλληνες μέλλον σε μια πατρίδα ισχυρή, που θα πρωταγωνιστεί στις εξελίξεις και δεν θα τις ακολουθεί απλώς, αυτές τις αλήθειες πρέπει και πρωτίστως ο λαός που εκλέγει τις ηγεσίες του, να τις ξαναδούμε, αφομοιώσουμε και διδαχθούμε από αυτές, για να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη στο μέλλον.
Αλήθεια 1. Δεν είναι το ευρώ, ούτε η ΕΕ, όπως διατείνονται κάποιοι, η αιτία των δεινών της χώρας. Ως απόδειξη ας δούμε το παράδειγμα της Κύπρου, που και αυτή πέρασε μνημόνια, αλλά και όλων των πρώην ανατολικών κρατών, που με εξαίρεση τη Βουλγαρία, μας έχουν ξεπεράσει σε όλους τους δείκτες ανάπτυξης.
Αλήθεια 2. Η βύθιση της ελληνικής οικονομίας δεν οφείλεται στους υπερβολικούς εξοπλισμούς. Άλλωστε από το 1974 και έπειτα πάντα εξοπλιζομασταν, ενώ απεναντίας όλο το διάστημα 2005-2020 είχαμε σχεδόν πάγωμα των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Σε αντιδιαστολή και σύμφωνα με τις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις, μόνο το διάστημα 2002-2010 εκλάπησαν από τα δημόσια ταμεία πάνω από 50 δισ ευρώ, λόγω του σκανδάλου της υπερσυνταγογράφησης φαρμάκων, παραπάνω δηλαδή από όσο έχουν κοστίσει όλες οι εξοπλιστικές δαπάνες της χώρας μετά την μεταπολίτευση.
Αλήθεια 3. Η Ελλάδα είναι μια χώρα με πολύ περισσότερα πλεονεκτήματα σε σχέση με την Τουρκία και το Ισραήλ. Γεωγραφικά λόγω των μοναδικών χαρακτηριστικών της ελληνικής χερσονήσου και των νήσων που την περιβάλλουν, οικονομικά λόγω και της συμμετοχής της στην ΕΕ, κοινωνικοπολιτικά καθώς για 50 χρόνια απολαμβάνει το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στην ιστορία της χωρίς πολέμους και εσωτερικές διενέξεις. Και όμως το άνυδρο Ισραήλ αλλά και η Κύπρος παράγουν συγκριτικά περισσότερα αγροτικά προϊόντα, η πρώτη στον κόσμο ελληνική ναυτιλία συμμετέχει ελάχιστα σε σχέση με το μέγεθος της στην αύξηση του εθνικού πλούτου και τα επενδυτικά κεφάλαια των Ελλήνων επιχειρηματιών, που θα μπορούσαν να εκτινάξουν την παραγωγική ικανότητα της χώρας κατευθύνονται κυρίως στο εξωτερικό.
Ως αποτέλεσμα των παραπάνω αντικειμενικών παραγόντων ο εθνικός πλούτος βασίζεται κυρίως στην τουριστική ανάπτυξη, σε Τουριστικές κατά βάση περιοχές, με τη συνεπαγόμενη ανισότητα στην κατανομή του, τόσο γεωγραφικά όσο και πληθυσμιακά, ενώ η ζωτικής σημασίας για την εθνική άμυνα και ασφάλεια της χώρας περιφέρεια εγκαταλείπεται, οι κάποτε σιτοβολώνες της Θεσσαλίας και Κεντρικής Μακεδονίας γίνονται σταδιακά φωτοβολταϊκά πάρκα- επ’ ωφέλεια ποιού άραγε αφού πληρώνουμε το ακριβότερο ρεύμα στην Ευρώπη- και η βιομηχανική παραγωγή παραμένει στο περιθώριο της πρωτοπορίας, ούσα στο μεγαλύτερο ποσοστό της μεταποιητική.
Κλείνοντας αυτή την παρέμβαση, θα ήθελα να τονίσω το συνεχές έλλειμμα πολιτικής συννενόησης και συνεργασίας, ακόμη και στις πλέον κρίσιμες για την πατρίδα στιγμές, μεταξύ των πολιτικών κομμάτων και των ηγετών τους, για λόγους που σχετίζονται αποκλειστικά με τη νομή της εξουσίας και τη διατήρηση της κομματικής πελατείας τους, καθιστώντας αδύνατη την εκπόνηση και εφαρμογή μακροπρόθεσμων προγραμμάτων οικονομικής ανάπτυξης, αλλά και ενός αποτελεσματικού σχεδίου δημογραφικής ανάταξης του πληθυσμού, σε αντίθεση με τις παραπάνω χώρες, που στα υπόψη θέματα έχουν καταρτίσει και εφαρμόζουν μακρόπνοα προγράμματα οικονομικής και δημογραφικής ανάπτυξης.